Kategoria: Przemyślenia

Trzeba przyznać, że był to nasz najbardziej hardkorowy wyjazd ze wszystkich do tej pory 😉 Postanowiliśmy pojechać na naszą majówkę do Zakopanego, czyli tam gdzie jesteśmy praktycznie co roku, ale tym razem zdecydowaliśmy się udać tam samochodem. Biorąc pod uwagę fakt, że zamierzaliśmy jechać na gazie, koszty paliwa byłyby i tak mniejsze niż jazda pociągiem. Spakowaliśmy się i ruszyliśmy w 420 km trasę.

Całą drogę prowadził nas Krzysiu Hołowczyc z powolnego GPS-a i tak sprytnie pokierował naszą trasą, że wylądowaliśmy w 3 godzinnym korku w Warszawie i klimatyzacją tak marną, że lepiej otworzyć było szyby 🙂 Już wtedy wiedzieliśmy, że nici z planowanych 6.5 godzin trasy, chociaż Hołowczyc był uparty i w Warszawie twierdził, że zostało nam jeszcze 4 godziny do celu 😛

Po bólach i mękach spowodowanych korkami w każdej większej miejscowości takich jak Warszawa, Radom, Kielce i Kraków. Po blisko 9.5 godziny jazdy po godzinie 23.00 dojechaliśmy w końcu na miejsce. Tym razem noclegowaliśmy u Pani Ani Spyrły na ulicy Do Samków 11a. Za 45 PLN za osobę mieliśmy całkiem przytulny pokoik z łazienką i bardzo przyjemny pobyt … polecamy. Poniżej kilka fotek dla tych którzy zastanawiają się nad noclegiem w Zakopanym:

DZIEŃ 1

Wyruszyliśmy wcześnie rano z konkretnym planem zdobycia Kasprowego. O godzinie 10.00 wychodziliśmy już z pokoju i zmierzaliśmy w kierunku przystanku autobusowego. O godzinie 10.30 byliśmy już w Kuźnicach robiąc konkretne zakupy (okulary przeciwsłoneczne, baterie, napoje i suchy prowiant). Ruszyliśmy. Po blisko 1.5 godziny marszu byliśmy już na naszym pierwszym przystanku, który jest jednocześnie miejscem przesiadki kolejki linowej na Kasprowy. Tu zrobiłem też kilka fotek, po czym udaliśmy się w długą i wyczerpującą wspinaczkę. Po blisko 2-3 godzinach udało się nam w końcu dotrzeć na szczyt 🙂 Po drodze zrobiliśmy dużo fotek, nagraliśmy kilka filmów video z których w przyszłości może powstać fajny materiał. A poniżej wyczekiwane fotki 🙂

Na Kasprowym wstąpiliśmy do Dominium Pizza aby doładować baterie grzanym winem i pizzą. Pech chciał, że dostaliśmy przypaloną pizzę, więc czym prędzej ją odniosłem i zażądałem nowej. Przez całą akcję straciliśmy jakieś 30 minut, ale w końcu udało się nam zjeść i kupić bilety powrotne dzięki czemu zjechaliśmy sobie kolejką z Kasprowego w dół i zdążyliśmy na busik który odwiózł nas prosto do kwatery. Zmęczeni, ale głodni kolejnych przygód, ruszyliśmy w kierunku Krupówek i Zakopiańskiej sceny muzycznej, gdzie przygrywał „Słodki Całus od Buby”. Lekka mżawka i chłodny wiaterek nie odstraszył nas i reszty fanów zespołu od bisowego numeru zespołu „Nie ma rzeczy niemożliwych”. Po całej akcji kupiliśmy sobie jeszcze jakieś francuskie winko o dźwięcznej nazwie „Baron” lub podobnej i opróżniliśmy całą butelkę na Gubałówce 😉 Dzień zleciał nam przednio.
Na koniec pstryknęliśmy jeszcze kilka fotek w przejściu z Krupówek :

DZIEŃ 2

Bez konkretnego planu, który wyklarował się nam dopiero w drodze do Kuźnic ruszyliśmy szlakiem Gąsienicowym z przystanku Kuźnicowego. Na początku zaskoczył nas deszcz, ale schroniliśmy się w pobliskich chatach, zjedliśmy Twixy i ruszyliśmy dalej w drogę. Trzeba przyznać, że szlak dał nam od początku w kość. Na początku był lekki i prosty, aby po chwili piąć się ostro w górę. Moja kondycja ledwo to wytrzymała. Po drodze pstryknęliśmy dużo fotek, okolica była naprawdę ładna, chociaż im wyżej wchodziliśmy tym większa otaczała nas mgła. Zanim to jednak nastąpiło, udało się nam pstryknąć fotki saren, które niewzruszone wybiegły sobie poskubać trawkę.

Później było coraz mniej widać. Po blisko godzinie marszu zasięg widoczności ograniczał nas do 7 metrów. Przez słabą widoczność nie byliśmy świadomi jakie przepaście znajdują się pod naszymi nogami. W pewnej chwili usłyszeliśmy coś przypominającego pomruki niedźwiedzia, żartowaliśmy sobie że to mój żołądek, ale okazało się, że dzięki mgle ludzki głos przypomina pomruk i blisko 10 metrów od nas rozmawiała sobie grupa ludzi 😉
Po co najmniej 2 godzinkach drogi dotarliśmy do Betlejemki, skąd zdecydowaliśmy się na 35 minutowy marsz do Czarnego stawu. Trasa nie była lekka, z lewej urwiska, z prawej lawiny 🙂 i tak przez całe 30 minut. W końcu jednak się udało. Dotarliśmy do Czarnego Stawu, gdzie zrobiliśmy kilka fotek, po czym udaliśmy się do Hali Gąsienicowej do schroniska na obiadek. Zamówiliśmy sobie kiełbaskę i placek ziemniaczany, po czym ruszyliśmy w drogę powrotną. Wracaliśmy już inną trasą szlaku gąsienicowego, który pokonaliśmy w dokładnie założonym czasie, robiąc przy tym fotki i wypatrując grasującego gdzieś nieopodal niedźwiedzia.
Udało się praktycznie na ostatnią chwilę 🙂 ostatni busik odchodził o godzinie 19.00. Wróciliśmy do kwatery i ostatkiem sił padliśmy na łóżko.
A poniżej trochę fotek z naszej przygody:

DZIEŃ 3

Dzień trzeci pokrzyżował nam skutecznie plany. Po raz pierwszy nie udało się nam wejść na Gubałówkę i zjeść naszego Zbójnickiego Placka który Zuza tak lubi. Okazało się, że przez dwa dni z tylnego koła zeszło nam całe powietrze. Pani Ania szybko zawołała swojego szwagra który na szczęście miał pompkę i zacząłem pompować koło w nadziei że po prostu poluzował się wentyl. Niestety, już po chwili było jasne, że na oponie wyskoczył guzek przez który uciekało powietrze. Zapasowe koło było niestety w bardziej opłakanym stanie, więc pozostało nam jedynie liczyć na to, że kupimy koło gdzieś po drodze. Szwagier Pani Ani poradził nam dopompowywać się co jakiś czas na stacjach, jeśli w święto nie uda się nam niczego znaleźć … i tak też zrobiliśmy. Przez całą drogę, czyli 450 kilometrów nie udało się nam znaleźć otwartej wulkanizacji, poza jedną w której była otwarta brama, ale do gospodarza nie mogliśmy się dodzwonić 😉 Czysty hardkor, 450 km na przetartej oponie. Maksymalnie 80 km/h na trasie żeby przypadkiem coś nie pękło. Dopompowywanie co 40 km koła, które w krytycznym momencie miało 0.9 bara 🙂 i dojechaliśmy !
Na miejscu od razu wziąłem się za wymianę koła. Na szczęście był zapas. Tu czekała nas kolejna niespodzianka, śruby nie chciały drgnąć, ale po wyczarowaniu rurki udało się mi jednak odkręcić koło i zmienić na sprawne. Po powrocie na górę zdjąłem skarpety i wchodząc do pokoju zawadziłem o coś niewielkiego leżącego na podłodze. Po bliższym zbadaniu okazało się że wdepnąłem w trzmiela, który jak gdyby nigdy nic spał sobie na wykładzinie 😉 zapakowałem go w szklankę i wypuściłem na wolność. Po blisko 9 godzinach drogi powrotnej, wymianie koła, uwolnieniu trzmiela i rozpakowaniu, padłem na wyro i tak już zostałem 🙂
A tu bohaterski trzmiel:

Wyjazd po raz kolejny nie obszedł się bez przygód, ale naprawdę miło go wspominamy 🙂